அன்புள்ள நண்பர் நர்சிம் அவர்களுக்கு!

உங்கள் மேல் என்றும் மாறாத அன்பு வைத்திருக்கும் வால்பையன் எழுதும் மடல்,

தங்களின் கடைசி பதிவில் பாலா,அமீர் மற்றும் சசியின் படங்களை பற்றி சிலாகித்து எழுதியிருந்தீர்கள், நானும் பின்னூட்டம் இட்டிருந்தேன், அடி மனதின் வன்மங்களை நினைவுக்கு கொண்டு வரும் படங்கள் அவை என்று, என் மீது உள்ள அன்பின் காரணமாக முதலில் என்னுடன் ஒத்து போகிறேன் என்று சொன்னாலும், பின்னாள் ஒரு பின்னூட்டதில் நாம் இந்த இயக்குனர்களை பாராட்டுவதில்லை என்றும் குறிப்பிட்டிருந்தீர்கள்.

எதை பாராட்டவேண்டும், பாராட்ட அதிலிருந்து நாம் எதை எடுத்து கொள்வது,
பழிவாங்குதலையா, துரோகத்தையா, காதலுக்காக உயிர்விடுவதையா?
உண்மையில் இது தான் தமிழ் சமூகதின் நிலை என்றால் இதற்காக நாம் வெட்கம் தானே படவேண்டும். ஒரு கதை சொல்கிறேன் கேட்கிறீர்களா?
**************

ஒரு குடும்பம், கணவன், மனைவி மூன்று பெண் குழந்தைகள்.
குடும்ப தலைவன் புட்பால் விளையாட்டு வீரன். ஒரு விபத்தில் அவன் கோமா நிலைக்கு செல்கிறான். 6 மாத சிகிச்சைக்கு பின் அவனுக்கு நினைவு திரும்புகிறது, ஆனால் அவன் யார் என்பதை மறந்து விடுகிறான். அவன் உடனிருந்து பார்த்து கொண்ட மனைவியோ, அவனுக்கு நினைவு வரும் நான் பார்த்து கொள்கிறேன் என்று வீட்டுக்கு அழைத்து செல்கிறாள்.

வீட்டில் அவனால் எதையும் நினைவுக்கு கொண்டு வரமுடியவில்லை,
அவனது மகள்களிடம் கடுமையாக நடந்து கொள்கிறான். அவனது மனைவியோ குழந்தைகளை சமாதானப்படுத்தி வைக்கிறாள். தினம் பிரச்சனை, ஒருநாள் அது முற்றி ஒரு மகளை அடித்து விடுகிறான். அவனது மனைவி மருத்துவமனையில் பேசி மீண்டும் சிகிச்சைக்கு அனுப்பி விடுகிறாள்.

சிறிது நாட்களுக்கு பின் வீடு திரும்புகிறான் கணவன், குழந்தைகளை பெயர் சொல்லி அழைத்து கொஞ்சுகிறான், மனையிடம் அன்பாக நடந்து கொள்கிறான். இன்றிரவு மனைவி அவனது உடைகளை தற்செயலாக சோதனையிடும் பொழுது அவன் அனைத்தையும் எழுதி வைத்து செய்கிறான் என்பதை அறிகிறாள். முழுமையாக குணமடையாத கணவனுடன் தான் குடும்பம் நடத்துகிறோம் என்பதை அறிகிறாள்.

ஒருமுறை வீட்டில் யாருமில்லாத சமயம் அவனது மூத்த மகளின் காதலன் வருகிறான்.
அவனிடம் பேசுவதை அவன் மூத்த மகள் மறைந்திருந்து பார்க்கிறாள். தந்தையின் அணுகுமுறை அவளுக்கு பிடித்திருக்கிறது, தன் தந்தை மீண்டும் கிடைத்து விட்டதாக நம்புகிறாள். அவளின் பள்ளியிலிருந்து ”கோமாவிலிருந்து தன்நம்பிக்கையுடன் திரும்பிய மனிதர்” என்னும் தலைப்பில் பேச அழைப்பு வருகிறது. மனைவிக்கோ இவனால் பேச முடியும் என நம்பிக்கை இல்லை. அவனும் எழுதி வைத்து கொண்டு தான் பேசுகிறான்.
ஒரு இடத்தில் பேப்பர்கள் சிதற, எங்கே பேச்சை நிறுத்தினோம் என அவனுக்கு மறக்கிறது. பேசியதையே திரும்ப திரும்ப பேசுகிறான்.

மனைவிக்கோ மனபுழக்கம் அதிகமாகிறது, குழந்தைகள் அவனை நம்புகிறார்கள்,
அவனுடய பழைய புட்பால் டீமிலிருந்து ஓய்வு பெற்றவர்கள் விளையாடும் விளையாட்டுக்கு இவனுக்கு அழைப்பு வருகிறது. மனைவி வேண்டாம் என்கிறாள், குழந்தைகள் அவனுக்கு மீண்டும் பயிற்சி அளிக்கிறார்கள்,

விளையாட்டு மைதானம், முதலில் சிறிது சொதப்பினாலும், விளையாட்டின் விதிமுறைகளை அறிந்து கொண்டு, தனது ஆழ்மனதில் இருக்கும் விளையாட்டு திறமைகளை பயன்படுத்தி வெற்றி பெறுகிறான். குழந்தைகள் மகிழ்ச்சி அடைகிறார்கள். மனைவி அப்போதும் நம்ப மறுக்கிறாள்.

தனது நிலையை கணவன் உணர்த்த முயற்சிக்கிறான்.
”அவன் இறந்து விட்டான், என்னில் அவனை தேடாதே, என்னை நானாக வாழவிடு”
என்கிறான்.
மனைவியோ தான் மற்றோரு ஆணுடன் வாழ்வது போல் உணர்வதாக சொல்கிறாள்.
கணவன் வீட்டை விட்டு செல்கிறான், எங்களை விட்டு தனியாக வாழ முடியாது என்று சொல்கிறாளே தவிர அவனை தடுக்கவில்லை மனைவி. அவன் சென்ற பிறகு பாத்ரூமில் தண்ணீரை திறந்து விட்டு வாய் விட்டு அழுகிறாள்.

மூத்த மகளின் நிச்சியம் வருகிறது, மகள் தந்தையையும் அழைக்கிறாள்,
வருகிறான் , எல்லோரிடமும் அன்பாகவே நடந்து கொள்கிறான், அவனது நிலையை தெரிந்து கொள்ள விரும்பிய மனைவி நாம் டேட்டிங் போகலாம் என்கிறாள்.
போகிறார்கள், தனது கடந்த காலதை முழுவதும் மறந்த அவன் தனது மனையிடமே அதை கேட்கிறான். இரவு வீட்டிற்கு வந்து விட்டு செல்கிறான்.

மகளின் திருமணம் வருகிறது, இவனும் வருகிறான். திருமணம் முடிந்து பார்டியில் பேசுகிறான்.
“சிறுது நாட்களுக்கு முன் எனது மகளை எனக்கு யாரென்று தெரியாது, ஏன் உங்களை கூட தெரியாது, இருந்த போதிலும் என் மீது அன்பு செலுத்தி என்னை பராமரித்தது என் அன்பு மனைவி. நான் என்ன சொல்ல வருகிறேன் என்றாள், அதே போல் எனது மகளும் அவளது கணவனிடம் அன்பாக நடந்து கொள்ளவேண்டும்”

இரவு கிளம்புகிறான். மனையிடம் இன்னொரு நாள் எனக்கு டேட்டிங் தருவாயா என்று கேட்கிறான்.

கதை முடிவடைகிறது
the stranger, i married the movie
*************************

இந்த கதையில் எங்கேயேனும் வன்முறை வருகிறதா?
துப்பாக்கி சத்தம் கேட்கிறதா? இரத்தவாடை அடிக்கிறதா?

பொறுக்கி போட்டாலும் பத்தே கேரக்டர்கள் தான்!
மற்றவர்கள் எல்லாம் சில வினாடிகளே வருபவர்கள்!

ஒரு போஸ்ட்கார்டில் எழுதிவிடலாம் மொத்த வசனதையும், உணர்வுகளே பேசுகிறது,
யாரும் யாரையும் குற்றவாளி ஆக்குவதில்லை, யாரிடமும் யாருக்கும் கோபம் இல்லை,
மனிதர்கள் மனிதர்களாக இருக்கிறார்கள், ஹீரோயிசம் இல்லை, காமெடி இடைசொருகல் இல்லை, சோகத்தை காட்ட பாடல்கள் இல்லை, நம் கண்முண்ணே வாழ்வது போன்ற காட்சியமைப்புகள். இவை மற்ற மொழிகளுக்கும் சாத்தியமற்ற தன்மை இல்லையே!

தவறு எங்கே நடக்கிறது, கோமா ஸ்டேஜில் இருக்கிறான் என்பது கரு,
அந்த புள்ளியை மட்டும் வைத்து ஃப்ரெண்ட்ஸ் என்னும் ஒரு குப்பை வந்தது,
இன்னும் நிறைய குப்பைகள் வந்திருக்கலாம். இந்த குப்பைகளை கொட்டும் இயக்குனர்களை நாம் பாராட்டவேண்டுமா, மன்னிக்கவேண்டும் கடுமையான சொல்லுக்கு குப்பை பொறுக்கிகள் தான் அவர்களை பாராட்ட வேண்டும்,

ஒரு ஆங்கில படத்தை சிலாகித்து சொல்கிறேன் என நினைக்க வேண்டாம்,
நமது பாராட்டுகளுக்கு உண்மையில் அவர்கள் தகுதியானவர்களா என யோசிக்க மட்டும் சொல்கிறேன். இயக்குனர்களை ஊக்கப்படுத்துவோம் நல்ல சினிமா தருவதற்காக, அரைத்தமாவையே அரைப்பதற்கு வேண்டாம்

வயதுக்கு மூத்தவ்ர் என்ற முறையில் இந்த சிறுவன் எதாவது தவறாக எழுதியிருந்தால் மன்னிக்கவும்.