நகக்கீறல் பட்ட சாருவின் தேகம் 2!

ஒரு எழுத்தாளன் என்ன எழுதவேண்டும், என்ன எழுதக்கூடாது என சொல்ல வாசகனுக்கு உரிமையில்லை, ஆனால் அதை நிராகரிக்கவும், விமர்சிக்கவும் அவனுக்கு உரிமை உண்டு!, இலக்கியம் என்பது கலாச்சாரத்தின் நிழல் என ஆகிவிட்ட பின்னர், எழுதுபவர் கலாச்சாரத்தை பதிவு செய்யும் பிரதிநிதியாக ஆகிவிடுகிறார், சங்ககால இலக்கியத்தையே கூறுபோட்டு விமர்சிக்கும் தகுதியுடைய வாசகன் சமகால எழுத்தையும், அதன் படைப்பாளியுன் கோணம் மற்றும் விடுபட்டவைகளையும் விமர்சிக்கும் தகுதிகளையும் அடைகிறான்!

சுப்ரமணியபுரம் என்ற படம் கொண்டாடப்பட்ட போது, மனிதன் துரோகமும், பழிவாங்கும் குணமும் மட்டுமே உடையவன் என்றும், அவன் வாழ்நாளில் ஒரு கொலையாவது செய்தே ஆக வேண்டும் எனபது போல் சித்தரிக்கபட்டுள்ளது என என் கருத்தை தெரிவித்திருந்தேன்!. எழுதுறதுக்கு இலவச ப்ளாக் இருக்கு, நேரமும் இருக்குன்னா என்ன வேணும்னாலும் எழுதுவியா என்ற கருத்துகள் வந்து குவிந்து கொண்டு தான் இருக்கின்றன, நமது மத, சாதி, கடவுள் எதிர்ப்பு பதிவுகளுக்கும்.

ஒரு ரோஜாவை பார்த்து ஆகா என்ன அழகு என்று வியந்து போவதற்கும், அதன் பின் இருந்த உழைப்பையும், அது வீணாய் போவதின் வருத்தமே மாற்று கோண எழுத்து, அதற்காக எதையும் முற்றிலும் நிராகரியுங்கள் என்று நாம் எங்கேயும் சொல்வதில்லை. கூரிய பார்வையும், நுண்ணறிவும் பகுத்தறிவு படைத்த மனிதனின் குணம், அதை மழுங்கடிக்காதீர்கள் என்பது நமது கருத்தாக உள்ளது. இவ்விடத்தில் சாருவை விட சாருவின் தொண்டரடிபொடிகளையே விமர்சிக்க வேண்டியுள்ளது!, தனிமனித துதியை எதிர்ப்பவன் என்ற முறையிலும் அதை செய்ய கடமைப்பட்டுள்ளேன்.

ழார் பத்தாய்க்கு இணையான எழுத்து என சொல்லி கொள்ள சாருவுக்கு உரிமையுண்டு, ஒருமுறை சுஜாதாவுக்கு அடுத்து எழுத்துலகில் கொண்டாடப்படும் எழுத்தாளர் நான் தான் என சாருவே ஒப்பன் ஸ்டேட்மெண்ட் கொடுத்திருந்தார். நான் தான் அடுத்த முதல்வர் என பலர் கூவி கொண்டிருப்பதை நாம் எப்படி சிறு புன்னகையுடன் கடந்து செல்கிறோமோ அதே போல் தான் இதையும் கடந்து செல்ல வேண்டியிருக்கிறது, ஆனால் அதை பிடித்து தொங்குபவர்களை தான் கொஞ்சும் உசுப்பிவிட வேண்டியுள்ளது. நான் வெளிப்படையானவன் என்பது தாஹூரின் அடையாளம் தாடி என்பது போல் என்னை அவமானப்படுத்துவது என்பது சாருவின் வாதம், ஆனால் சாருவின் வியாபார பொருளே நான் வெளிப்படையானவன், நிர்வாண மனநிலை உள்ளவன் என மறைமுகமாக சொல்வது என்பதை சாருவின் தொடர்ச்சியான வாசகர் கடிதத்தை படித்தால் புரிந்து கொள்வீர்கள்!

பாலியல் சார்ந்த விசயங்கள் தவிர்க்கப்பட வேண்டிய விசயமே அல்ல! ஆனால் சொல்ல வருவதில் இருக்கு அதன் திணிப்பு தன்மை, நல்ல ஒரு சினிமாவை பார்த்து கொண்டிருக்கையில் அதை வரும் கற்பழிப்பு காட்சியை எந்த மனநிலையில் மனிதன் அனுகுவான், கண்டிப்பாக இது வாழ்கையில் தவிர்க்க முடியாதது, அதனால் இது இடம்பெற்றே ஆக வேண்டும் என்றா!?. சினிமாவில் கற்பழிப்பு காட்சியை எந்த மாதிரியான வக்கிரத்தோடு ஒரு மனிதன் அணுகுவானோ அதே மனநிலை தான் சாருவின் எழுத்தை படிப்பவர்களுக்கும் உள்ளது!. சாருவின் தேகத்தை சரோஜாதேவியோட மிஸ்கின் ஒப்பிட்டதின் காரணத்தை தற்பொழுது புரிந்து கொள்ளலாம்!

ஒரு படைப்பாளிக்கென எந்த கடமையோ, சமூக அக்கறையோ தேவையில்லை. அதே எல்லா நேரமும் வெளிப்பட்டு கொண்டிருந்தால், நான் கருணாநிதியை விமர்சிக்கிறேன், கமலை விமர்சிக்கிறேன் என சொல்லிக்கொள்வது ஏன், அவர்கள் இருவரை தவிர சமூகத்தை கெடுப்பவர்கள் வேறு யாரும் இல்லையா! இருக்கிறார்கள் ஆனால் அவர்களை விமர்சித்தால் நீங்கள் கொண்டுக்கொள்ளப் போவதில்லை, இதை “அட்டென்சன் சீக்கிங் பர்சனால்டி” என்பார்கள்!.

தம்மை வெளிப்படுத்தி கொள்வதில்லை சாருவின் மனநிலையை அப்பட்டமாக அறிய முடிகிறது. ஆனாலும் விமர்சனத்திற்கு அப்பாற்பட்டு சாருவை ஏற்று கொள்ளும் சிலரின் மனநிலை என்ன!?

கற்பழிப்பு காட்சி இல்லைனா என்ன, எங்களுக்கு தான் சாருவின் எழுத்து இருக்கிறதே என்பது தான்!

யார் சாரு என தெரியாமல் இருப்பவர்களுகாக!, அண்ணன் கேபிள் சங்கர் பக்கத்தில் நிற்பவர் தான் சாரு நிவேதிதா!


உரையாடலாம் வாங்க!